ခ်စ္ဖူးခဲ့ပါေသာ္လည္း
(နိဒါန္း)
“ေငြ လ မင္း..”
“အင္..”
“ေ၀းးး ေဟးေဟးးး..”
“ရႊီ.. ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္းး..”
“ေငြ လ မင္း.. ေငြ လ မင္း.. ေငြ လ မင္း..”
လက္ခုပ္သံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံမ်ားႏွင့္ လက္ေခါက္မႈတ္သံ တရႊီရႊီတို႔က လေရာင္ ဆမ္းေသာ ညခ်မ္း၏ ေအးျမမႈ ေအာက္တြင္ ပြက္ေလာ ညံသြားသည္။ မိမိတို႔ ေမဂ်ာ၏ ေမာင္မယ္ သစ္လြင္ ၾကိဳဆိုပြဲဟု ေျပာရမည့္ သည္ပြဲေလး။ အမွန္ေတာ့ မြန္း အပါအ၀င္ ယခု ရွိေနသူအားလံုးက တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားသာျဖစ္သည္။ သစ္လြင္ၾကိဳပြဲ က်င္းပမည္ ဆိုေတာ့ ေမဂ်ာ ဌာနမႈးက တတိယႏွစ္ အတန္းကို တာ၀န္ေပးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လြန္ခ့ဲေသာ ရက္ အနည္းငယ္ကတည္းက မြန္းတို႔အဖြဲ႕ သည္ပြဲအတြက္ အလုပ္မ်ားခဲ့သည္။ မနက္ခင္းက ပထမႏွစ္ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းခန္းမတြင္ မိတ္ဆံုစားပြဲ က်င္းပသည္။ တစ္မနက္လံုး စီနီယာ အကိုအမမ်ားအျဖစ္ လူတတ္ၾကီး လုပ္ကာဟန္ေရး ထုတ္ခဲ့ၾကျပီး အရွိန္က မေသ။ သည္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စုေပါင္းကာ အၾကံျပဳၾကရင္း ပြဲစီစဥ္သူ အဖြဲ႕၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ ယခုကဲ့သို႔ ညခင္း ပါတီေလး လုပ္ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္၏။
လူငယ္တို႔၏ ပါတီပြဲ ထံုးစံအတိုင္း ပါဆယ္ဂိမ္း ကစားၾကသည္။ သီခ်င္းသံ ဖြင့္ျပီး ပါဆယ္ထုပ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းၾက၏။ ေတးသံတိတ္သြားခ်ိန္ ပါဆယ္ထုပ္ကေလး လက္၀ယ္ ရွိသူက မဲႏိႈက္ရသည္။ မဲလိပ္အတြင္းမွ ညႊန္ၾကားခ်က္ အတိုင္း အမ်ားေရွ႕တြင္ သရုပ္ေဆာင္ ျပရမည္။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ မဲက်ရာ လုပ္ျပၾကရင္း ငါးၾကိမ္ေျမာက္ ပါဆယ္ထုပ္ ကေလးက မင္းထိုက္ လက္ထဲ ေရာက္သြား၏။ အလွည့္က် သရုပ္ေဆာင္ရမည့္ မင္းထိုက္၊ ပါဆယ္ထုပ္ေလး ေဘးခ်ျပီး မဲလိပ္ထည့္ထားသည့္ စင္ျမင့္ ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္သြား လိုက္သည္။ မင္းထိုက္ ႏိႈက္လိုက္သည့္ မဲလိပ္တြင္ ယေန႕ညအဘို႔ သင့္အာရံုကို ဖမ္းစား ထားေသာသူအား လက္စြပ္ ၀တ္ေပးပါ ဟု ေရးထား၏။ ဒိုင္လူၾကီး လုပ္သူက ေငြလက္စြပ္ေလးႏွင့္ ၀တ္ေပးရမည့္ ပံုစံညႊန္ျပထားေသာ စာရြက္ ကမ္းေပး၏။ စာရြက္ကို ၾကည့္ျပီး မင္းထိုက္ ရယ္မိသည္။ ဒိုင္လူၾကီးထံမွ မိုက္ကရိုဖုန္းကို လွမ္းယူ၏။ ကစားပြဲအတြင္းမွ အဖြဲ႕သားမ်ားကို မ်က္လံုး ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ယေန႕ညအဘို႔ သင့္အာရံုကို ဖမ္းစား ထားေသာသူ တဲ့လား။
ကစားပြဲတြင္ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကသည့္အထဲမွ မိန္းကေလးမ်ား သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ မိမိအာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္မည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ အခန္းေထာင့္တြင္ ေကာင္မေလး သံုးေယာက္ ၀င္မကစားဘဲ ထိုင္ေန၏။ ထိုထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာသူက ေငြလမင္း။ ပထမႏွစ္မွွသည္ ယခု တတိယႏွစ္ အထိ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ Roll one ရသူ စာၾကမ္းပိုး ေကာင္မေလး။ ပါ၀ါထူ ကိုင္းနက္ မ်က္မွန္ေလးႏွင့္ သည္ေကာင္မေလးကို သူ သတိထားမိတာ ဟိုးတုန္းကတည္းကပင္။ တြဲေနက် သူငယ္ခ်င္းမ ႏွစ္ေယာက္အျပင္ ဘယ္သူႏွင့္မွ သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိ။ စကားလည္း နည္းသည္။ အတန္း မမွန္ေသာ သူမ်ား စာအုပ္ငွားလွ်င္ေတာ့ မည္သူ႕မဆို ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ ကူညီတတ္၏။ စာရွင္းျပတာလည္း စိတ္ရွည္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ကားေမာင္းျပီး ေက်ာင္းတက္ေသာ္လည္း ထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္၊ ေရဗူးႏွင့္၊ အိမ္မွ ယူလာေသာ စားစရာ မုန္႔ႏွင့္။
သူတို႔အဖြဲ႕က သူမကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ေငြလမင္းဟု အမည္ ေပးထားသည္။ အျခား ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ မူလတန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့သည့္ ပံုစံအတိုင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ လူျဖစ္ ရံႈးေနရေသာ သူမကို သနားေသာအားျဖင့္ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သေဘာ ပါေစလိုျခင္းငွာ ဤသို႔ သမုတ္ ေပးထားၾကျခင္းပင္တည္း။ ခုလည္း ၾကည့္၊ အမ်ားသူငါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစား ေနၾကသည့္အခ်ိန္၊ သူမက ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ လုပ္ေနသည္။ သူမကို စ လည္း စ ခ်င္သည္။ အသည္းယား အျမင္ကတ္လည္း ျဖစ္မိသည္။ သည္ေတာ့ မိမိ အာရံုကို ဖမ္းစားထားသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးျပီး ပြဲထုတ္လိုက္မည္ဟု ေတြးလိုက္၏။
ဘေလာက္စ္ အက်ီ လက္စက ေလးႏွင့္ စကပ္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို ၀တ္ထားသည့္ သူမ ပံုစံက ရွင္းရွင္းေလးႏွင့္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ ေကာင္းေနသည္။ ရုတ္တရက္ အားျဖင့္ ထင္ထင္ေပၚေပၚ လွေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လွ်င္ ရင္ေအးေစသည့္ မိန္းကေလး ဆိုတာေတာ့ သူ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိ၏။ အထူးသျဖင့္ နက္ေမွာင္ ထူထဲေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ား။ ေပါင္လည္ သာသာ ေလာက္အထိေအာင္ ရွည္လ်ားျပီး နက္ေမွာင္ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ ဆံပင္မ်ားက သူမကို အလွတြင္ အယဥ္ ဆင့္ေပးထားသည္။ လည္ေခ်ာင္း တစ္ခ်က္ရွင္းျပီး သူမ နံမည္ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚလိုက္၏။ ေဘာ္ဒါအမ်ားက လက္ခုပ္ၾသဘာႏွင့္ ၀ိုင္း ပို႔ၾကသည္။ သေဘာေကာင္းျပီး အေနေအးေသာ ေငြလမင္းကို သူႏွင့္ က်ိတ္တြဲ စ ေနၾကတာ ၾကာျပီ။ ေကာင္မေလး လန္းလန္းေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနေသာ သူ႕အဘို႔က ေငြလမင္းကို ရွိတယ္ေတာင္ မထင္။ မာက်ဴရီ မီးေရာင္မ်ား လင္းထိန္ေနသည့္ ေခတ္ၾကီးတြင္ ၁၅ရက္မွ တစ္ခါ သာ ႏိုင္ေသာ လမင္း၏ အလင္းက ေျပာပေလာက္ေအာင္ မက္စရာေကာင္းသည့္ အရာမွ မဟုတ္ေပပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ညအဘို႔ေတာ့ သူမကို အိပ္မက္လွလွမက္ေအာင္ ျပဳစားေပးလိုက္မည္ဟု ေတြးျပီး သူမ နံမည္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္၏။
စင္ျမင့္ကေလးဆီမွ မိမိ နံမည္ကို ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ ထိုင္ေနသည့္ မြန္း၊ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ သြားသည္။ တကယ္တမ္း မြန္း နံမည္က ေငြလမင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ရင္းႏွီးသူ အားလံုးက မြန္း လို႔ပဲ ေခၚၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခု မြန္း ကိုယ္တိုင္က အေပါင္းအသင္း နည္းသူမို႔ ခုလို တကူးတက ဖိတ္ေခၚမႈက မြန္း ဘ၀တြင္ ပထမဆံုး။ အထူးသျဖင့္ ေမဂ်ာ ကင္း ဟု အမ်ားက အလိုလို သတ္မွတ္ထားသည့္ သူ႕ႏႈတ္မွ မြန္း နံမည္ကို ေခၚလိုက္ျခင္းက သံုးႏွစ္တာ ကာလပတ္လံုးအဘို႔ ဒါ ပထမဆံုး။ မြန္း မင္သက္မိေနစဥ္ လက္ခုပ္သံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံေနသည့္ အသံမ်ား ေခတၱ တိတ္သြား၏။ အတူထိုင္ေနသည့္ ခင္ျငိမ္းခ်မ္း ႏွင့္ သက္သက္မာက မြန္းကို လက္ တို႔သည္။
“ဟဲ့ သြားေလ..”
“အင္..”
“အင္ မေနနဲ႔ မြန္း.. သြားလိုက္.. လူေတြ ၾကည့္ေနတယ္.. ထ ျမန္ျမန္..”
“ဟင္.. အင္း အင္း..”
ကစား၀ိုင္းထဲတြင္ မပါေသာ္လည္း ေခၚလိုက္သူက မိမိ အမည္မို႔ မြန္း အသာပဲ ထ သြားလိုက္သည္။ မြန္းက ခပ္ေအးေအး ေနတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မရွိသည့္ စရိုက္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မင္းထိုက္က စင္ေပၚ တက္လာသည့္ မြန္းကို ျပံဳး ျပီး ၾကည့္ေနသည္။ မြန္းလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။ အတန္းထဲတြင္ စာအေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသူႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ား ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းအစားဆံုး ေက်ာင္းသား။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မရင္းႏွီးေသာ္လည္း မသိၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ မင္းထိုက္က လက္ထဲမွ စာရြက္ေလး မြန္းကို ကမ္းေပးသည္။ ယူဖတ္ၾကည့္ျပီး မြန္း မ်က္လံုး ျပဴးသြား၏။ မင္းထိုက္ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ မင္းထိုက္က တိုးတိုး ေျပာသည္။
“Can you help me, moon?.. ကူညီမယ္ မဟုတ္လား..”
“ျဖစ္ပါ့မလား မသိဘူး.. မြန္း တစ္ခါမွ ဒါမ်ိဳး မကစားဖူးဘူး..”
“ကိုယ္ သိပါတယ္.. ဒါမယ့္ မင္းလုပ္ႏိုင္မွာပါ.. ကူညီေစခ်င္တယ္..”
စာရြက္ေလးကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သြားၾကားထိုးတံ တစ္ေခ်ာင္းစီကို ကို ပါးစပ္တြင္ကိုက္ပါ.. မိန္းကေလး ကိုက္ထားေသာ သြားၾကားထိုးတံတြင္ လက္စြပ္ကို ခ်ိတ္ထားပါ.. သင္ကိုက္ထားေသာ သြားၾကားထိုးတံျဖင့္ ထိုလက္စြပ္ကို ခ်ိတ္ယူပါ.. ႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ပိုက္ထားပါ.. ဟု၍ ေရးထားသည္။ မြန္း သက္ျပင္းဖြဖြေလး ခ်လိုက္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စမ္းၾကည့္လိုက္မည္။ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကသည္ကလည္း မိမိႏွင့္ သူစိမ္းမ်ားမွ မဟုတ္ဘဲ။ သံုးႏွစ္လံုးလံုး အတူတက္ခဲ့ၾကသည့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမို႔ မေတာ္တဆ မွားသြားလည္း မြန္းအတြက္ သိပ္ ျပႆနာမရွိပါ။ သြားၾကားထိုးတံေလးကို ကိုက္ျပီး လက္စြပ္ေလးကို ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ေတာက္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့၏။ အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ မြန္းလည္း ရယ္မိသည္။ သည္အထိ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက သာမာန္ထက္ မပိုေသး။ မင္းထိုက္က က်သြားသည့္ လက္စြပ္ကို ကုန္းရွာသည္။ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္းေအာ္ၾက၏။ မြန္း စိတ္ထဲတြင္ မိမိအမွားကို အားနာစိတ္ ေပၚလာမိသည္။
ပန္းေရာင္ သန္းလာသည့္ မြန္း မ်က္ႏွာေလးက ညမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ယုန္ေလး တစ္ေကာင္လို ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနသည္ဟု မင္းထိုက္ ခံစားမိသြားသည္။ သူမေၾကာင့္ က်ေပ်ာက္ သြားသည့္ လက္စြပ္ေလးအတြက္ အားနာ ေနပံုရသည္။ “မြန္းတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲဟင္..” ေမးပံုေလးက ခ်စ္စရာထက္ သနားစရာေလး။ မြန္းမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ျပီး မင္းထိုက္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ လက္တြင္ စြပ္ထားသည့္ လက္စြပ္ကို ခြ်တ္လိုက္၏။ “ဒါနဲ႔ ဆက္လုပ္မယ္.. OK?..”။ မြန္း ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ သြားၾကားထိုးတံက အလယ္ ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ အဖ်ား ခြ်န္ခြ်န္ကေလးမို႔ ခ်ိတ္ရတာ မလြယ္။ ဒါကို သတိမထားမိသျဖင့္ ပထမတစ္ကြင္း က်ေပ်ာက္ သြားျခင္းျဖစ္၏။ သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ရမည္။ ကစားစရာ မဟုတ္သည့္ သူမ်ားပစၥည္း မဟုတ္ပါလား။
သြားၾကားထိုးတံေလးကို ပါးစပ္ထဲ တစ္၀က္ေလာက္ထိ ၀င္ေအာင္ ကိုက္သည္။ လက္စြပ္ေလး ခ်ိတ္ျပီး သြားၾကားထိုးတံေလးကို ေကာ့ေကာ့ေလး ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္လိုက္၏။ မိမိက ေပးရမည့္သူ ဆိုေတာ့ ပိုခက္သလိုပင္။ မိမိ ပါးစပ္ထဲရွိတုတ္ေခ်ာင္းေလးမွ လက္စြပ္ကို ေယာက်ၤားေလး တစ္ေယာက္ ပါးစပ္တြင္ ကိုက္ထားသည့္ တုတ္ေခ်ာင္းေလးဆီ လက္ဆင့္ ကမ္းရျခင္းက ထင္သေလာက္ မလြယ္။ မင္းထိုက္ႏွင့္ မြန္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိလုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ ႏွစ္ဦးသား ရႈထုတ္လိုက္သည့္ ပင့္သက္ေႏြးမ်ား မ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုေပၚ ျဖတ္တိုက္ကုန္သည္။ တထိတ္ထိတ္ တိုးေနသည့္ ႏွလံုးေသြးမ်ား စီးခ်င္း ထိုးကုန္ၾကသည္။ မြန္းအတြက္ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ခမ္းမွ ရနံ႔သည္ မင္းထိုက္က ပထမဆံုး။ တုန္မွန္းခုန္မွန္း မသိသည့္ ရင္အစံုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မြန္း ထံမွလက္စြပ္ေလး မင္းထိုက္ဆီ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ပဲ ေရာက္သြားသည္။ ႏွဖူးတြင္ စုိ႔ေနေသာ ေခြ်းေလးမ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ သုတ္လိုက္သည္။ သက္ျပင္းေလး အသာခ်ရင္း “ေတာ္ပါေသးရဲ့.. ေနာက္တစ္ကြင္း ထပ္မေပ်ာက္လို႔..” ဟု ေျပာျပီး မင္းထိုက္ကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။ မြန္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားေၾကာင့္ တဒဂၤ မင္သက္မိသြား၏။ အမည္မသိ စြမ္းအားတစ္မ်ိဳး ေပ်ာ္၀င္ေနသည့္ သူ႕အၾကည့္မ်ားမွ ခပ္ျမန္ျမန္ ရုန္းထြက္ရန္ ၾကိဳးစားသည့္အေနႏွင့္ စင္ေပၚမွ လွည့္အထြက္။
“ေနဦးေလ မြန္း..”
“အင္..”
“ကိုယ့္ ကို ျပီးဆံုးေအာင္ ကူညီဦးေလ..”
“ရွင္.. ဘယ္ ဘယ္လို..”
“ကိုယ့္ ပါေဖာမန္႔စ္က သည္လက္စြပ္ မင္းကို ျပန္၀တ္ေပးရမွာ.. အိုေက..?..”
“ရွင္.. ဟို.. ဒါ ဒါက.. ဟိုေလ ကစားစရာ လက္စြပ္က ေပ်ာက္သြားျပီဆိုေတာ့..”
“အင္းပါ.. ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ ဒါနဲ႔ပဲ ပထမတစ္ဆင့္ ျပီးခဲ့ျပီမဟုတ္လား.. အဆံုးထိ ကူညီေစခ်င္တယ္..”
မြန္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားခ်ိန္ စင္ေအာက္ ကစား၀ိုင္းဆီမွ သံျပိဳင္ ေအာ္ဟစ္သံႏွင့္ လက္ခုပ္သံမ်ား တစ္ခ်က္ခ်င္း စည္းခ်က္ညီညီ ထြက္လာသည္။ “လက္.. စြပ္.. ၀တ္.. လက္.. စြပ္.. ၀တ္..” မြန္းလည္း အားနာနာႏွင့္ပဲ ကမ္းလင့္ေနသည့္ သူလက္ရွိရာ မိမိ ဘယ္လက္ေလး ေပးလိုက္မိေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ ကစားပြဲ သက္သက္ပဲေလ။ သူ႕ပစၥည္း ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ခဏေန ျပန္ေပးလိုက္ရံုေပါ့။ လက္စြပ္ေလးက လက္ငါးေခ်ာင္းလံုး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္မွ် မေတာ္။ အေတာ္ေလး ေခ်ာင္ေနသည္မို႔ မင္းထိုက္ ခပ္တိုးတိုးရယ္သည္။
“လက္ကေလးေတြက တကယ့္ပိစိေလးေတြပဲ..” ဟု ျပံဳးစစ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာသည္။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဘက္လွည့္ျပီး ေအာ္လိုက္၏။
“ေဘာ္ဒါတို႔.. ငါ့ရဲ့ ေငြလမင္းက လက္စြပ္ ေခ်ာင္ေနတယ္ကြ.. မင္းတို႔ သေဘာတူရင္ ဒါေလးကို သူ႕ဆြဲၾကိဳးမွာပဲ ခ်ိတ္ေပးလိုက္မယ္ကြာ.. ဘိုလဲ..”
“၀ိုးးး ဟိုးးးဟိုးး.. တကယ္ ရိုမန္တစ္ပါလား.. သဘူ ေတာ တယ္ေဟ့..”
ေသာေသာ ညံသြားသည့္ အသံမ်ားၾကားတြင္ မြန္း နားထဲ ပဲ့တင္ ထပ္ခဲ့သည္က ငါ့ရဲ့ ေငြလမင္း ဆိုေသာ စကားေလး။ ငါ့ရဲ့ ေငြလမင္း တဲ့လား။ လက္ခုပ္သံမ်ားၾကားတြင္ မြန္း ရွက္ေသြး ျဖာေနမိသည္။ မင္းထိုက္ လက္ေခ်ာင္းတို႔က မြန္း လည္တိုင္ဆီ ေရာက္လာ၏။ ၀တ္ထားသည့္ ပလက္တီနမ္ ဆြဲၾကိဳး မွ်င္မွ်င္ေလးမွ ခ်ိတ္ကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ျဖဳတ္သည္။ မြန္း တစ္ေယာက္ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ မြန္း လည္ပင္းမွ ဆြဲၾကိဳးေလးတြင္ သူ႕ လက္စြပ္ေလး ခ်ိတ္မိလွ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို မရဲတရဲ ေမာ့ၾကည့္မိသည့္ အခိုက္၊ မိမိကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္၀န္းစူးစူးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ လိုက္ရျပန္သည္။ လည္တိုင္မွ ဆြဲၾကိဳးေလးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ လက္စြပ္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္မိ၏။ ထိုေန႔၏ ေနာက္၊ မ်ားမၾကာမီ ရက္မ်ားတြင္ မြန္း တစ္ေယာက္၊ မိမိ၏ အသစ္စက္စက္ ႏွလံုးသားေလးကို သူ လိုရာ အသံုးခ်ဘို႔ ေပးအပ္ခဲ့မိပါေတာ့သည္။
(၁)
“ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ရေအာင္ မြန္းရာ.. ခ်စ္သူျဖစ္တာပဲ တစ္လျပည့္ေတာ့မယ္.. တစ္ခါမွကို ေအးေအးေဆးေဆး မေတြ႕ရေသးဘူး..”
“အယ္.. ေန႔တိုင္း ေတြ႕ေနရတာကို ေမာင္ကလည္း..”
“အာ.. မရဘူး.. ဒီေန႔ အတန္း ဖ်က္ကြာ.. တေနရာမွာ ေအးေဆး စကားေျပာမယ္..”
“အြန္.. တေနကုန္ၾကီးလား..”
“ဟုတ္တယ္.. ဘာလဲ.. မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္ ေျပာဦးမလို႔လား..”
စူပြပြ ျဖစ္သြားသည့္ ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း မြန္း ျပံဳးမိသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ခ်စ္သူေတြ ဆိုသည့္ ေနာက္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္ ရွာမွာေပါ့။ သည္လိုႏွင့္ပဲ သူ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႕ မြန္း လိုက္ပါလာမိသည္။ ပန္းျခံတစ္ခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾက၏။ သံုးထပ္ သစ္သားေမွ်ာ္စင္ၾကီးတစ္ခုေပၚ တက္ခဲ့ၾကသည္။ အေပၚဆံုး အဆင့္ ေရာက္ေတာ့ ေထာင့္ကေလး တစ္ခုတြင္ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ခ်စ္သူတို႔ဘာ၀ အနမ္း ခ်ိဳခ်ိဳတို႔ ဖလွယ္ျဖစ္သည္။ မင္းထိုက္ အနမ္းတို႔က ၾကမ္းတမ္းလြန္းသည္။ မြန္း ႏႈတ္ခမ္းေလး ထူပူလာ၏။ အေပၚေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ျမႊာကို တစ္လွည့္စီ စုပ္နမ္းသည္။ ပါးစပ္အတြင္း ထိုးသြင္းလာသည့္ လွ်ာကို မြန္း မတုန္႔ျပန္တတ္။ ကိုယ့္လွ်ာကို စုပ္ထားေပးဟု မင္းထိုက္ ေျပာလိုက္သည္။ ခ်စ္သူ ဆႏၵရွိရာအတိုင္း အလိုက္သင့္ ျဖည့္ဆည္း ေပးလိုက္၏။ မင္းထိုက္ လက္တို႔က မြန္း ရင္စိုင္ကို ဆုပ္နယ္ ေခ်မြလာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အားစိုက္ ညွစ္လိုက္သျဖင့္ မြန္း ကိုယ္ေလး တြန္႔သြား၏။ နာလို႔ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ဘို႔ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း မိမိ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ ၀ါးျမိဳ ခံေနရသျဖင့္ မစြမ္းသာ။ ခ်စ္သူလူဆိုးေလး အခ်စ္ၾကမ္းသမွ် ေအာင့္အီး သည္းခံရင္း မြန္း စိတ္အိုက္ လာမိသည္။
ရင္သားမ်ားကို အားပါးတရ ညွစ္နယ္ေနသည့္လက္က အက်ီေအာက္ ေရာက္လာသည္။ အို… မြန္း သဲ့သဲ့ ညည္းမိ၏။ မ်က္စိမ်ား ျပာေ၀လာသည္။ သူ.. ဘာလုပ္မလို႔.. အေတြး မဆံုးခင္ မင္းထိုက္ လက္ေတြက ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ ေအးစက္စက္ လက္မ်ား မြန္း ႏို႔အံုေပၚ ေရာက္လာေတာ့၏။ ရုတ္တရက္မို႔ မြန္း မရုန္းႏိုင္ခဲ့။ ျငင္းရန္ စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း ဒါ ငါ့ ခ်စ္သူပဲေလ ဆိုသည့္စိတ္က မြန္းကို အႏိုင္ယူသြားသည္။ မင္းထိုက္ တစ္ေယာက္ မြန္း ႏို႔အံု ႏွစ္ဘက္ကို အားပါးတရ ညွစ္ေခ်ေနသည္။ လံုးက်စ္ တင္းရင္းေနသည့္ ႏို႔ေလး ႏွစ္ဘက္မွာ မင္းထိုက္၏ လက္၀ါးၾကမ္းၾကမ္းၾကီး ေအာက္တြင္ အလွည့္က် ထူပူ လူးလွိမ့္ ေနရသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ညွစ္ေခ်သည္။ ခပ္ဆဆ ဆြဲျပီး လိမ္ဆြဲသလို ေဆာ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွ အနမ္းမ်ားကလည္း ၾကမ္းသည္ထက္ ၾကမ္းလာ၏။ ခဏၾကာေတာ့ အနမ္းမ်ား ရပ္ျပီး အက်ီကို အတင္း ဆြဲမသည္။ အို.. ေမာင္.. ေမာင္ရယ္..။ လိပ္တင္လိုက္သည့္ အက်ီႏွင့္ ေအာက္ေလွ်ာခ်ထားသည့္ ဘရာၾကားတြင္ ရင္စိုင္မို႔မို႔ႏွစ္ခု ပူးကပ္လွ်က္ ထြက္လာ၏။ မင္းထိုက္ အသက္ရႈသံမ်ားက ခါတိုင္းႏွင့္ တျခားစီ။ စိတ္ရိုင္း ၀င္ေနသည့္ သူတစ္ဦးအလား ႏို႔အံုမ်ားကို အတင္း ကုန္း နမ္းေတာ့၏။
“ေမာင္ရယ္.. ျဖည္း.. ျဖည္းျဖည္း.. မြန္း နာလို႔ပါ.. ေနာ္..”
“အြမ္း.. ျငိမ္ျငိမ္ေန ကြာ..”
ႏြားမူးဆူးတိုး ဆန္လြန္းေနသည့္ ခ်စ္သူ၏ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ မြန္း ငိုခ်င္လာမိသည္။ အထိအေတြ႕မ်ားက ၾကမ္းတမ္းလြန္းသျဖင့္ မိမိဘက္မွာ သာယာမႈ မခံစားရသည့္အျပင္ စိတ္ညစ္လာသည္။ မင္းထိုက္က မြန္း ႏို႔အံုကို ကိုက္ခဲထားသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စို႔၏။ ႏို႔ႏွစ္ဘက္လံုး နီရဲ ထူပူလာသည္အထိ စိတ္ၾကိဳက္ စို႔သည္။ လက္မ်ားကမူ ထမီခါးဆီ ေရာက္လို႔လာျပီ။ အသံတုန္တုန္ေလးျဖင့္ ၾကိဳးစား ေျပာမိသည္။
“ေမာင္ရယ္.. ဒါေတာ့ ေနပါဦး.. မြန္း.. မြန္း အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးလို႔ပါ.. ေနာ္..”
“အာ ကြာ.. ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ဘို႔ေလးေတာင္ ခုေလာက္ ရွားပါးေနတာ.. ေနဘူး.. မရဘူးကြာ မြန္း.. ေမာင္ တအား ထန္ေနျပီ..”
“အို..”
“လိုးခ်င္တယ္.. တအားလိုးခ်င္တယ္ ကြာ..”
“အိုးးး.. ေမာင္ကလည္း.. မြန္း.. အိုး.. ေမာင္ရယ္.. ေနပါဦး.. ခဏ..”
“ဘာလဲ ကြာ.. မြန္း.. လုပ္ပါ.. ေနာ္..”
“ေန႔ခင္းၾကီး ေမာင္ရယ္.. ျပီး ျပီးေတာ့ ခုေန တစ္ေယာက္ေယာက္ တက္လာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲလို႔..”
“အာ့မို႔ ျငိမ္ျငိမ္ေနခိုင္းတာေလ ကြာ.. ခဏေလးပါဆို..”
ေျပာရင္းျဖင့္ လက္မ်ားက ထမီကို ဆြဲမယူေနျပီ။ မြန္း ေအာ္ငိုပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ၏။ မိမိက လိင္ကိစၥကို ဘာမွ နားမလည္။ ခ်စ္သူရယ္လို႔ ျဖစ္လာလွ်င္ သည္ကိစၥက အေႏွးႏွင့္ အျမန္ ပါလာမည္ဟု လက္ခံထားပါေသာ္လည္း မိမိအတြက္ ပထမဆံုး အေတြ႕အၾကံဳမွာ ခုလိုေနရာႏွင့္ ခုလို ပံုစံၾကီးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး မဟုတ္ပါလား။ တဇြတ္ထိုး ဆန္လြန္းေနသည့္ ခ်စ္သူကိုလည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအာ္ဟစ္အကူညီ ေတာင္းရေအာင္ကလည္း မိမိ ခ်စ္သူ အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီး။ ေနာက္တစ္ခု မြန္း သူ႕ကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ အေပ်ာ္သက္သက္ မဟုတ္။ တေန႔ လက္ထပ္မည့္ ဘ၀အေဖာ္အျဖစ္ ရည္ရြယ္ျပီး လက္တြဲခဲ့သူ။ အင္းေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ငါ့ခ်စ္သူ.. ငါ လက္ထပ္မယ့္သူ.. ငါ့ကို ပိုင္မယ့္သူပဲ..။
မြန္းဘက္က စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ျငိမ္သက္ေပးလိုက္မိေတာ့သည္။ မင္းထိုက္က မြန္းကို ေမွ်ာ္စင္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆြဲလွဲလိုက္၏။ ျငင္းဆန္ရန္ စိတ္ကူး ရွိေတာ့ပံုမရသည့္ ခ်စ္သူေလး။ ႏို႔ႏွစ္ဘက္က ဟင္းလင္း ပြင့္ေနျပီ။ ထမီ ကို ခါးထိေရာက္ေအာင္ လိပ္တင္လိုက္၏။ ျဖဴ၀င္းသြယ္လ်ေသာ ေပါင္တံ ႏွစ္ေခ်ာင္းတြင္ ၾကက္သီးမ်ား အဖုဖု ထ ေနသည္။ မ်က္ေစ့ စံုမွိတ္ျပီး အံက်ိတ္ထားသည့္ ခ်စ္သူကို ၾကည့္ျပီး ရမၼက္ေဇာမ်ား ထန္သည္ထက္ ထန္လာ၏။ မင္းထိုက္ စိတ္က ဆန္းသည္။ လူ႕ျမင္ကြင္း တြင္ ကသုတ္ကရက္ လိင္ဆက္ဆံရတာကို သေဘာက်သည္။ ပင္တီေလးကို မရမက ဆြဲခြ်တ္လိုက္ျပီး မြန္း ေပါင္ႏွစ္ဘက္ၾကားတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ သည္လို သနားစရာ မ်က္ႏွာေပးေလးက မင္းထိုက္စိတ္ကို ထိပ္တက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနသည္။ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ခပ္သြက္သြက္ ျဖဳတ္လိုက္၏။ သည္ေန႔အဘို႔ မြန္းထံမွ ကာမပန္းကို အရခူးမည္ဟု ၾကံရြယ္ထားသျဖင့္ ဂ်င္းပန္ေအာက္တြင္ အတြင္းခံ ၀တ္မလာခဲ့။ အေၾကာျပိဳင္းျပိဳင္း ထ ေနသည့္ လိင္တံၾကီး က ေဘာင္းဘီ ဇစ္ၾကားမွ မာန္အျပည့္ျဖင့္ ထြက္လာသည္။
အပီအျပင္ ေနရာ ယူျပီး ပိပိေလးဆီ လိင္တံကို ေတ့လိုက္သည္။ မြန္းဘက္က လံုး၀ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေသးပံုမရ။ ပိပိေလးတြင္ တုတ္ခိုင္ေသာ လိင္တံၾကီး အဆင္ေျပေျပ ၀င္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာဆီ ထြက္မေန။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ျဖဲဟလိုက္ေတာ့ အတြင္းသားေလးက နီရဲျပီး လွလြန္းသည္။ တြင္းေပါက္၀ေလးကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ မနည္းလွေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားအရ ဘာမွ မ၀င္ဘူးေသးသည့္ ရတနာဂူ၀ေလးမွန္း သိလိုက္သည္။ သည္တိုင္းဆို လြယ္မည္မထင္။ မိမိကလည္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လွျပီမို႔ တြင္းကေလး ဆီမွလိုအပ္ေသာ စိုစြတ္မႈရရန္ မိမိဘာသာ ၾကံစည္ရေတာ့မည္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ငံု႔ျပီး တြင္း၀တည့္တည့္ကို ထီြကနဲ တံေတြး တစ္ခ်က္ေထြးလိုက္၏။ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဖိကိုက္ထားသည့္ မြန္း၊ လြန္႔ကနဲ ရုန္းသည္။ မိမိ ပစၥည္းကို တံေတြးႏွင့္ ေထြးခံလိုက္ရမွန္း သိလိုက္၏။ စိတ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္း သြားသလိုလို ခံစားလိုက္မိသည္။ ေထြးလိုက္သည့္ တံေတြးမ်ားက တြင္းကေလး ေအာက္ဘက္သို႔ စီးက်ျပီး စအို၀ ရံႈ႕ရံႈ႕ေလးဆီ ေရာက္လာသည္။ မင္းထိုက္ အခ်ိန္ သိပ္မဆြဲ။ စီးက်ေနသည့္ တံေတြးေပါက္ကို လီးထိပ္ျဖင့္ ဆီး ခံလိုက္၏။ စအို၀ တည့္တည့္ ေထာက္မိ သြားသည္။ လီးတံၾကီးကို အရင္းမွကိုင္ျပီး အက္ကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း ဆြဲတင္လိုက္သည္။ လိုေသာ ေနရာ တည့္တည့္အေရာက္ တစ္ခ်က္ ဖိသြင္းလိုက္၏။ နာသြားေသာ မြန္း ရုန္းသည္။ ေမွ်ာ္စင္နံရံႏွင့္ ကပ္ေနသည္မို႔ ထပ္ရုန္း၍ မရ။
မင္းထိုက္ အေလွ်ာ့မေပးပဲ ဆက္သြင္းသည္။ မြန္း၏ နာနာက်င္က်င္ ညည္းညဴသံက သူ႕စိတ္ကို ပိုမို အားျဖည့္ေန၏။ မြန္း အရမ္း နာသည္။ သို႔ေသာ္ အသံက်ယ္က်ယ္လည္း မေအာ္ရဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကားသြားပါလွ်င္ သူလည္း ဒုကၡေရာက္၊ ကိုယ္လည္း အရွက္ကြဲ မဟုတ္ပါလား။ အတင္း ဖိကပ္ထားသည့္ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို လြတ္လို လြတ္ျငား ဖေနာင့္ေလး အားျပဳျပီး ရုန္းၾကည့္သည္။ ထိုသို႔ လႈပ္ရွားလိုက္ကာမွပင္ မိမိဘက္မွ သူ႕အတြက္ အဖုတ္ေလး ေကာ့ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ အားထည့္ျပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္သည့္ တစ္ခ်က္ အဖုတ္ေလးထဲ လီးတံၾကီး နင့္ကနဲ တဆံုး ၀င္သြားသည္။ မြန္း လည္း အသည္းခိုက္မတတ္ နာက်င္သြားသည္။
အားး.. အ.. ဟင့္.. ။ ငိုသံပါလာသည့္ မြန္း အသံေလးက အရမ္း ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္။ မင္းထိုက္ကို ရမၼက္ ဒီေရ တိုးသည္ထက္ တိုးလားေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ ေနသည့္အလား။ လူ႕သူေလးပါး မလြတ္ရာေနရာမို႔ သူလည္း ထင္သေလာက္ မၾကမ္းရဲ။ မြန္းလည္း အသံ ရဲရဲ မထြက္ႏိုင္။ ဒါကပဲ သူ႕အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ဟိုတယ္ ေခၚသြားျပီး အပီအျပင္ က်ံဳးပစ္မည္ဟု ေတြးလိုက္၏။ မ်က္စိ စံုမွိတ္ရင္း ညည္းညဴ ေနရွာသည့္ ပန္းဆီေရာင္ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္သြင္းသည္။ ေအာက္မွ ၾကမ္းခင္း၏ မညီညာမႈႏွင့္ အေပၚမွ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက မြန္းအတြက္ ခံရခက္လြန္းသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နံရံႏွင့္ေခါင္း ေဆာင့္မိေသး၏။ အေလာသံုးဆယ္ ျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူ၏ အလို ျမန္ျမန္ ျပည့္သြားပါေစေတာ့ဟူ၍ ဆုေတာင္းရင္း မ်က္ရည္က်မိသည္။
ဆယ္ခ်က္ေလာက္ မရပ္မနား ဆက္တိုက္ ေဆာင့္သြင္းျပီးေနာက္ ပို၍ အားပါလာသည့္ ေဆာင့္ခ်က္ သံုးေလးခ်က္ႏွင့္အတူ မင္းထိုက္ ျငိမ္က်သြားသည္။ ေပ်ာ့သြားေသာ သူ႕လီးတံၾကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ နီရဲ ေရာင္ကိုင္းသြားဟန္ရွိေသာ အဖုတ္ေလးခမ်ာ ပူေလာင္ စပ္ဖ်ဥ္းျပီး အထိ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ က်န္ခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ မြန္း ခမ်ာ နာက်င္မႈကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေျဖသိမ့္ႏိုင္အား။ အနီး၀န္းက်င္မွ ၾကားလာရေသာ လူသံမ်ားေၾကာင့္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည့္ အ၀တ္စားမ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္ ျပင္၀တ္လိုက္ရသည္။ ေမွ်ာ္စင္ၾကီး တသိမ့္သိမ့္လႈပ္လာျပီး တက္လာသည့္ ေျခသံမ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့.. လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ကသာ ခုလို လူေတြ တက္လာၾကလွ်င္ မြန္း ေတာ့ အရွက္ကြဲျပီ။ ခုလည္း ကေလးတစ္သိုက္က မြန္းတို႔ ရွိရာ အထပ္သို႔ ေရာက္လာျပီးမွ ျပန္ေျပးဆင္းသြားသည္။ အေပၚမွာ အတြဲ ရွိတယ္ဆိုသည့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံမ်ား ၾကားလိုက္ရ၏။ မြန္း ရွက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အေငြ႕အျဖစ္ ပ်ံတက္ သြားခ်င္ ပါေသာ္လည္း ေက်မြ ေနသည့္ အ၀တ္အစားမ်ား၊ နီရဲထူပူေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ပင္ ကေလးတစ္သိုက္ ေရွ႕မွ ျဖတ္ဆင္း ခဲ့ရသည္။
“ငါတို႔ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတာ ကြ.. ဒီအကိုၾကီး အမၾကီးကို လိုးေနတာေနမယ္.. အမၾကီး အက်ီေတြ ေပေနတယ္ ေတြ႕လား.. အဲ့ဒါ ၾကမ္းေပၚ ပက္လက္လွန္ျပီး အလိုးခံထားလို႔..”
ေနာက္မွ က်န္ခဲ့သည့္ စကားသံက မြန္းနားထဲ သံရည္ပူ ေလာင္းသလို ၀င္လာသည္။ မြန္း ကားေပၚတက္ျပီးေတာ့ မင္းထိုက္က အနားရွိ ကြမ္းယာဆုိင္ေလးတြင္ တစ္စံုတစ္ခု ၀င္ ၀ယ္သည္။ ကြမ္းယာသည္က ေလးေထာင့္ပံုးပံုစံ ဆိုင္ကေလးအတြင္းမွ ထြက္လာျပီး ကားေပၚ ထိုင္ေနသည့္ မြန္းကို ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ လာၾကည့္သည္။ မင္းထိုက္ ကားေပၚ တက္သည္။ သူ၀ယ္လာသည့္ ပစၥည္းကို မြန္းလက္ထဲ ထည့္ေပး၏။ “ေသာက္လိုက္ မြန္း..” ဟု ေျပာသည္။ ေဆးႏွစ္လံုး ပါသည့္ ကဒ္ကေလး။ ရိုးသားေအးေဆးသည့္ စာၾကမ္းပိုးမေလး မြန္း၊ သည္ေဆးက ဘာအတြက္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါသည္။ ဘာမွ ေမးမေနေတာ့ဘဲ ကား cool box ထဲမွ ေရေအးတစ္ဗူး ထုတ္ယူျပီး ႏွစ္လံုးလံုး ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ကလူ၊ စပ္စပ္စုစု ၾကည့္ေနဆဲ။ မြန္း တစ္ေယာက္ မိမိ အျဖစ္က လမ္းေဘး ဆန္လြန္းလွပါလား ဆိုတာထက္ပိုျပီး ဘာမွ် မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။
(၂)
ထိုေန႔၏ ေနာက္ တစ္ပတ္အၾကာ။ ခ်စ္ရသူက ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ဘို႔ ေတာင္းဆိုျပန္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုရက္က မြန္း ရာသီ လာေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ရာသီစက္၀န္း ေန႔မ်ားတြင္ မြန္း စိတ္ေတြ မၾကည္တတ္။ ရံဖန္ရံခါ ၀မ္းနည္းသည္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဘာကိုမွန္းမသိ ေဒါသထြက္ခ်င္ ထြက္ေနတတ္သည္။ ပင္ကိုယ္ စိတ္အားငယ္တတ္သူမို႔ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ၀မ္းနည္းျပီး အလိုလိုေနရင္း ငိုခ်င္ေနတတ္တာက မ်ားသည္။ ေသြးဆင္းမ်ားေသာ ရက္မ်ားတြင္ ပိပိေလးမွလည္း နာက်င္မႈ အနည္းငယ္ ရွိေနတတ္၏။ မင္းထိုက္ ေတာင္းဆိုလာေတာ့ မြန္း ေျပာျပလိုက္သည္။ မိမိ အဖုတ္ေလးကို မညွာမတာ လိုးခဲ့ေသာ ခ်စ္သူေမာင္က ရာသီေသြးကိုေတာ့ ရြံတတ္ပံုပင္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဘက္က စိတ္ေတာ့ မေလွ်ာ့။
ေက်ာင္းအဆင္း ညေနခင္း က်ဴရွင္ တစ္ခ်ိန္ ဖ်က္ျပီး အေ၀းေျပးလမ္းမ တစ္ေနရာသို႔ မြန္းကို ေခၚသြားျပန္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မြန္းလည္း ခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္တြင္ ေခါင္းေလးမီွကာ ေနခ်င္မိသည္။ ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးႏွင့္ သူေခၚရာေနာက္ ပါသြားမိျပန္၏။ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ ကားရပ္သည္။ မြန္းဘက္က တံခါးကို လာဖြင့္ေပးျပီး ဆင္းေစ၏။ အခ်ိန္က ညေနေစာင္း။ ဆည္းဆာအလွကို အတူခံစားရင္း အနမ္းမိုး ေျခြမိၾကျပန္၏။ သူ႕ရင္ခြင္တြင္ မြန္းကို ႏြဲ႕မွီေစသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းစုပ္ေနရင္း မင္းထိုက္ လက္တစ္ဘက္က မြန္း အက်ီ ေရွ႕က်ယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ေတာ့သည္။ မြန္းလည္း ျငင္းမေနေတာ့။ ႏို႔မ်ားကို ခပ္တင္းတင္း ညွစ္သည္။ ခဏေနေတာ့ အနမ္းမ်ား ရပ္တန္႔ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႏို႔အံုဆီသို႔။ မိမိႏို႔မ်ားကို ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ စို႔ေနသည့္ သူ႕ေခါင္းကို မြန္း ထိန္းကိုင္ ထားေပးလိုက္သည္။ လုပ္ပါေစေတာ့။ သည္ေန႔အဘို႔ သည့္ထက္ပိုျပီး လုပ္လို႔မွ မရဘဲေလ။
မြန္းဘက္ကေတာ့ ဘာခံစားမႈမွ ျဖစ္မလာ။ ရာသီစက္၀န္းေၾကာင့္ ဆီးစပ္ႏွင့္ ဗိုက္နားမွ နာက်င္ ကိုက္ခဲမႈ အနည္းငယ္ ရွိေနသည့္အျပင္ ဒါလည္း လမ္းေဘးပါပဲလား ဆိုသည့္စိတ္က မြန္း အာရံုတို႔ကို စုစည္း မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္ ကားတစ္ခ်ိဳ႕ မလိုအပ္ဘဲ ဟြန္း တီးသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေ၀းလား၀ါးလား ေအာ္ဟစ္ သြားၾကသည္။ ရွိပါေစေတာ့ ဆိုတာထက္ ပိုျပီး မြန္းတစ္ေယာက္ ဘာမွ မေတြးတတ္ႏိုင္မီ မင္းထိုက္ စကား စ လာသည္။
“မြန္း..”
“ဟင္..”
“လိုး ခ်င္လာျပီ..”
“အိုးးး..”
“တကယ္ မြန္းရဲ့.. မယံုရင္ ကိုင္ၾကည့္ပါလား.. ေမာင့္လီးၾကီး မာေတာင္ေနတယ္.. အြန္႔.. ကိုင္ၾကည့္..”
မြန္းလက္ကို ဆြဲျပီး သူ႕အတံၾကီးကို ပုဆိုးေပၚမွ အုပ္ ကိုင္ေစ၏။ အတြင္းခံ ၀တ္မထားျပန္သည့္ မင္းထိုက္ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ပူေႏြးမာေတာင္ေနသည့္ ဒုတ္တံၾကီးက မိုးေမွ်ာ္လုလု ေထာင္ တက္ေနသည္။ မြန္း အေတာ္ပဲ စိတ္အိုက္သြားမိသည္။ ဟိုတစ္ပါတ္က အၾကမ္း ခံထားရတာ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာမိ၏။ ထုိေန႔က ေသာက္ခဲ့သည့္ ေဆးေၾကာင့္ပဲလား၊ သည္တစ္လ ရာသီေသြးက ခါတိုင္းထက္ အဆင္းမ်ားေနသည္။ နာက်င္မႈလည္း အရင္ထက္ပို၏။ အားကုန္ေနသလိုလည္း ခံစားေနရသည္။ ခုေနမ်ား အဲ့တုန္းကလို အၾကမ္းပတမ္း အလုပ္ခံရလွ်င္ မြန္း ေသ သြားႏိုင္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိုးရိမ္မိသည္။
“ရမွ မရတာ ေမာင္ရယ္.. မြန္း တကယ္ ဆင္မေျပဘူးေလ ကြာ.. ေနာ္..”
“ရေအာင္ လုပ္မွာေပါ့.. မြန္းကလည္း..”
“အင္.. ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ ဟင္..”
“အဖုတ္ကို မလိုးဘူးေလ..”
“ဘယ္လို ဘယ္လို..”
“အဖုတ္ကို မလိုးဘူးလို႔.. ဆံပင္ကို လိုးမယ္..”
“ဟင္..
ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ စကားေၾကာင့္ မြန္း အံ့ၾသမိသည္။ မြန္း ဆံပင္က တင္ပါး ေက်ာ္ေက်ာ္ ေပါင္လည္ေလာက္ ရွိသည္။ ဆံလံုးထြားျပီး ေျဖာင့္စင္း နက္ေမွာင္ေန၏။ ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးစ ဖားလ်ား ခ်ထားလွ်င္ ကိုယ္လံုးကေလး ေပ်ာက္လုလု ျဖစ္သြားသည္အထိ ထူထဲသည္။ ေျပာရလွ်င္ မြန္း တကိုယ္လံုးတြင္ တန္ဘိုးအထားဆံုး အလွမွာ ဆံပင္ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဆံပင္ကို လိုးမည္ ဆိုသျဖင့္ တကယ္ပဲ မ်က္လံုးျပဴးမိသည္။ မြန္းတစ္ေယာက္ အ့ံၾသမဆံုးမီ မင္းထိုက္ က က်စ္ဆံျမီးကို ျဖည္ခ်ေနျပီ။
ကားေပၚရွိ အိတ္ထဲမွ ဘီးေလး သြားယူျပီး ေခါင္းျဖီး ေပးသည္။ ျပီးေတာ့ မြန္း ဆံပင္မ်ားကို စု ကိုင္ျပီး ေနာက္တည့္တည့္တြင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ ထိုင္ေနသည့္ မြန္း၏ နားထင္ရင္းႏွင့္ သူ႕လီးကို တည့္ေလာက္ေအာင္ ခ်ိန္၍ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ကြကြ ကားျပီး ရပ္သည္။ ဆံပင္မ်ားကို လိမ္က်စ္ျပီး သူ႕ လီးတံ ေငါက္ေတာက္ၾကီးတြင္ ပတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္၊ စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေတာ့၏။ လက္မ်ားလည္း မရပ္နားသလို ခါးကို ေကာ့ေကာ့ျပီးလည္း ေဆာင့္ေသးသည္။ မာေတာင့္ေတာင့္ လီးတံ စိုစိုၾကီးက မြန္း နားထင္စပ္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လာ ထိသည္။
တအူးအူး တအီးအီးႏွင့္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ေဆာင့္လိုက္တိုင္း သူ႕ လီးတံၾကီးက မြန္း ဆံအံုအၾကား တြန္းထိုး ၀င္လာေနသည္။ လီးတြင္ ပတ္ထားသည့္ ဆံပင္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေနျခင္းမို႔ တစ္ခ်က္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း ဆံရင္းကို ေဆာင့္ဆြဲသလို ျဖစ္ေနသည္။ ရာသီစက္၀န္း၏ ေ၀ဒနာအျပင္ ခ်စ္သူ၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း အာသီသေနာက္ကို မလိုက္ႏိုင္သည္မို႔ သူ႕လႈပ္ရွားမႈမ်ားက မြန္းကို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေစျပန္၏။ မင္းထိုက္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူ၏ ဆံပင္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လိုးရတာ အရသာ ေတြ႕ေန၏။ သည္ အေတြ႕ၾကံဳကို မိမိ လိုခ်င္ေနတာ ၾကာျပီ။ စားဖူးသမွ် မိန္းကေလးတိုင္းက ဆံတိုမေလးမ်ားသာမို႔ အခြင့္မသာခဲ့။
ဘယ္ႏွစ္ခ်က္မွန္းမသိ ေဆာင့္ခ်င္တိုင္း ေဆာင့္ျပီး ခံစားခ်က္က ထိပ္ တက္လာသည္။ ဆံပင္ႏွင့္ ပတ္ထားသည့္ လီးၾကီးကို ခပ္တင္းတင္း အုပ္ကိုင္ျပီး အားကုန္ ေဆာင့္ပစ္သည္။ မြန္းထံမွ တအင့္အင့္ အသံေလးမ်ား ထြက္လာျပီ။ ဆံပင္ကို ေနာက္မွေန၍ အတင္း ေဆာင့္ဆြဲေနသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ မင္းထိုက္ ပို အၾကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။ ေအာ္ပါ ကြ.. ေအာ္လိုက္စမ္းပါ.. မင္း အာ့လို ေအာ္ေပးမွ ငါ့တြက္ အားပိုရွိတာ..။
ဆံစုထဲမွ ထိုးထြက္လာသည့္ လီးထိပ္က နားထင္ရင္းကို သြားသြားထိသည္။ အရသာ ရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ခ်င္း။ ေနာက္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ တေနကုန္ အခ်ိန္ေပးျပီး ဆံပင္တစ္ခ်ီ၊ အဖုတ္တစ္ခ်ီ စိတ္ၾကိဳက္လိုးပစ္မည္။ ဆံစမွသည့္ ေျခဖ်ားထိ အဘိုးတန္သည့္ ခ်စ္သူေလး။ ပူေႏြး ခြ်ဲက်ိေနသည့္ သုတ္ရည္ မ်ား မြန္း နထင္မွ လည္တိုင္ တေလွ်ာက္ စီးက် ကုန္သည္။ လူလည္း အေတာ္ အားကုန္သြားျပီမို႔ မြန္းကို ေနာက္မွ ဖက္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္၏။ လည္ကုတ္ေပၚ စီးက်ေနသည့္ သုတ္ရည္မ်ားကို သူမ ဆံပင္ႏွင့္ပဲ ျပန္သုတ္ေပးလိုက္သည္။
မြန္း၏ ဆံပင္အရင္းႏွင့္ လည္တိုင္ၾကားတြင္ သုတ္ရည္မ်ားက အေထြးလိုက္ ပ်စ္ခဲေနသည္။ ရွန္ပူရနံ႔ ေမႊးေမႊးႏွင့္ ေရာေနသည့္ မိမိသုတ္ရည္၏ အနံ႔မ်ားက မင္းထိုက္အတြက္ ယစ္မူးစြဲလန္းစရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ဒူးႏွစ္ဘက္ေပၚ လက္ေလး ပိုက္တင္လ်က္ ထိုင္ရင္း ဟိုးအေ၀းမွ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီ ေငးၾကည့္ေနမိသည့္ မြန္း မ်က္၀န္းမ်ားကေတာ့ ၀ိုင္းစက္ ေၾကာင္စီကာ အေရာင္ မဲ့ေနခဲ့ပါသည္။ ပုစြန္ဆီေရာင္ ေန၀န္းၾကီးလည္း ဆံုးဆံုးျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္လုျပီမို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုညေနအဘုိ႔ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွသည္ ႏွစ္ဦးသား လမ္းခြဲခ်ိန္အထိ မြန္း သူ႕ကို ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ေတာ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရတစ္ခြက္ပင္ မေသာက္ႏိုင္အား။ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ အေျပးအလႊား ၀င္ကာ ရွန္ပူတစ္ဗူးလံုး ကုန္လုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္အထိ ေခါင္းကို အထပ္ထပ္ ေလွ်ာ္မိသည္။ တကယ္တမ္း မြန္း ဆံပင္က ဆိုင္တြင္ ေလွ်ာ္မွ အဆင္ေျပသည္။ သည္ဆံအံုၾကီး ေျခာက္ဘို႔အေရး အနည္းဆံုးေတာ့ လူႏွစ္ဦး ကူညီေပးမွ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုညက မိခင္ ျဖစ္သူလည္း တရားစခန္း ၀င္ေနသျဖင့္ အိမ္တြင္ မရွိ။ အခ်ိန္မေတာ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးမွ မိမိ ဆံပင္ ေျခာက္ဘို႔အေရး ဖခင္ကိုလည္း အကူညီ မေတာင္းျဖစ္။ ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ ကိုယ္မို႔ မြန္းခမ်ာ ညစာ ထမင္းပင္ မစားႏိုင္ပါေတာ့ေခ်။
ေနာက္ဆံုး အစိုဓာတ္ မကုန္ေသးသည့္ ဆံပင္ႏွင့္ပဲ အိပ္ရာ ၀င္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးမလင္းမီပင္ လူက ကိုယ္ေတြ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူေနျပီး အဖ်ား၀င္ေတာ့သည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူ၏ ထူးဆန္းသည့္ ၀ါသနာကို ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရသည့္ မြန္း မွာ သံုးရက္ဆက္တိုက္ ေက်ာင္းပ်က္ရပါေလေတာ့သည္။
